- توسعه بهصورت افزایش تراکم
- بهبود عبور و مرور پیاده و دوچرخهسوار
۸-۲- سیاستهای عمدهی حمل و نقل پایدار
پس از بهدست آوردن دید کلی از اهداف و راهبردهای حملونقل پایدار، میتوان آن دسته از سیاستهایی را که مرتبط به بخش حملونقل هستند و میتوانند به تحقق این اهداف و راهبردها کمک کنند به شرح زیر ارائه میگردد. شایان ذکر است که مجامع حملونقل پایدار، فهرستهای گوناگونی را بهعنوان عمدهترین سیاستهای حملونقل پایدار ارائه نمودهاند که لیست زیر که توسط لیتمن ارائه شده است، یکی از معروفترین آنهاست که در سطح جهانی تقریباً مورد اجماع قرار گرفته است. این طبقهبندی عمدهترین سیاستهای حملونقل پایدار را در قالب تعدادی سیاست به شرح جدول ۵-۲ ارائه میکند .
جدول شماره ۵-۲: سیاستهای عمدهی حمل و نقل پایدار
سیاستهای عمدهی حمل و نقل پایدار
-
- افزایش استفاده از حمل و نقل همگانی
-
- انجام معاینات فنی و رفع نواقص جهت کاهش میزان آلایندگی خودروها و جایگزینی سوختهای فسیلی
-
- ایجاد تسهیلات و ترویج پیادهروی و دوچرخهسواری
-
- اجرای سیاستهای مدیریت الگوی کاربری زمین و پایبندی به طرحهای جامع و تفصیلی
-
- ارزیابی اثرات زیستمحیطی ، اجتماعی و اقتصادی پروژه ها قبل از اجرا
-
- قیمتگذاری مناسب سوخت
-
- تلاش برای اصلاح رفتار ترافیکی و ارتقاء فرهنگ ترافیکی مردم
-
- مناسبسازی تسهیلات حمل و نقلی برای استفادهی معلولین و کمتوانان
-
- مدیریت تقاضای حمل و نقل با بهره گرفتن از روش های مختلف
-
- حذف وسایل نقلیهی فرسوده و کنترل خودروهای آلاینده
-
- بالا بردن ضریب ایمنی وسایل نقلیه
-
- اعمال دقیق قوانین و مقررات
-
- استفاده از سیستمهای هوشمند کنترل ترافیک
-
- متعادلسازی اثر تخریبی توسعهی حمل و نقل با ایجاد فضای سبز جدید
-
- ارائه تسهیلات برای افزایش امکان مشارکت بخش خصوصی در توسعهی حمل و نقل
-
- مدیریت جابجایی دانشآموزان بین مدرسه و خانه
-
- حذف رفت و آمدهای کاری که توسط اینترنت ، تلفن یا فکس قابل جایگزینی هستند
(منبع : تفضلی و دیگران ، ۱۳۹۰ :۵)
۹-۲- اصول برنامه ریزی و سیاستگذاری در دستیابی به حملونقل پایدار
برای تهیهی یک برنامه در زمینهی حملونقل پایدار نیاز است پس از شناسایی محورهای اصلی موضوع، اهداف، راهبردها و سیاستهای مرتبط برمبنای منابع علمی معتبر در سطح جهانی مطرح گرد . پس از بیان موارد فوق باید دید که برای عملی ساختن آنها چه اصول و سیاستها و راه حلهای کوتاه مدت و عملی ارائه شده است تا مباحث مطرح شده ملموستر و تا حدی اجراییتر گردد. درنتیجه در ادامه اصول برنامه ریزی و سیاستگذاریهای مربوطه که میتوانند بهعنوان پایهی بحث در بستر حملونقل پایدار مورد استفاده قرار گیرند، اشاره میگردد ( میرزائی، ۱۳۹۰: ۴۳-۴۹ به نقل از اسدی، ۱۳۷۹ ):
۱-۹-۲- محدودیت تردد وسایل نقلیه
بهطور کلی محدود ساختن تردد وسایل نقلیه در قسمت مشخصی از یک شهر، از جمله روش های سیستم مدیریت حملونقل[۲۶] بوده که با اعمال محدودیت در استفاده از اتومبیل شخصی، یا انواع خاصی از وسایل نقلیه در مناطق ویژهای که اصطلاحاً محدوده طرح نامیده میشود، برای ساعات مشخصی از روز به مورد اجرا گذارده میشود. محدودهی طرح یکی از انواع محدودیتهای ترافیکی محسوب میشود که بهمنظور کاهش ترافیک وسایل نقلیه در مناطق پرتراکم، میتواند شامل تعدادی از موارد زیر یا تمامی آنها گردد:
- منطقهی مخصوص تردد عابرین پیاده [۲۷]
- مسیر ویژهی اتوبوس[۲۸]