ورودی
۲-۸-نگرش اجتماعی به پایداری شهر :
گرچه توسعه پایدار جدیدترین جنبش زیست محیطی در سطح جهان است و در درجه اول بر پیامدهای زیست محیطی و اکولوژیکی رشد و توسعه اقتصادی کشورها در سطح بین المللی و منطقه ای تاکید داشته است. لیکن در سطح محلییعنی در شهرها و روستاها و بویژه در کشورهای جهان سوم، آنچه بیش از همه جلب توجه می کند و باید مندظر باشد بعد اجتماعی – اقتصادی توسعه است که در نهایت بعد زیست محیطی آن را نیز تامین خواهد کرد و بنابراین به موازات توجه به مسائل زیست محیطی، شهر پایدار باید به مسائل اجتماعی و انسانی نیز توجه داشته باشد که منظور، ایجاد و حمایت از محیط های انسانی فعال، فضاهای زنده، مشارکت، در شهرهایی است که کیفیت بالایی را برای زندگی شهروندان خود فراهم می نمایند.
در سال های اخیر، استفاده از شاخص های ارزیابی کیفیت محیطی در کشورهای مختلف متداول شده است. این شاخص ها مجموعه اطلاعاتی است که وضعیت کل یک مجموعه را منعکس می سازد و روشی است برای دیدن تصویر کلی از طریق اجرای آن که به ما نشان می دهد، مجموعه (شهر) به کجا می رود؟ به طرف بالا یا پایین؟ به جلو یا عقب؟ وضعیت در حال بهعبود است یا وخامت و یا اینکه تغییری نمی کنند (حسن نژاد امجدی و دیگران، ۱۳۷۹: ۲۱۰). البته به وضوح دیده می شود که الگوهای توسعه شهری در اغلب نقاط جهان به خصوص در کشورهای در حال توسعه از نظر اجتماعی و روانی مطلوبیتی ندارد، افزایش شکاف درآمد و ثروت بین اقشار اجتماعی – ازدیاد فقر – یکی از عوامل مهم مخرب محیط زیست در کشرهای در حال توسعه می باشد. بر این پایه کاهش فقر مرحله اساسی در توسعه پایدار است لذا فقر بیش از اینکه به فکر محیط زیست و مشارکت در جهت حفظآن باشند، به فکر نیازهای اساسی همچون امکانات شغلی، بهداشتی و آموزشی خود هستند. همچنین شهرها و سکونتگاه های موجود به هیچ وجه مطابق معیارها و ضوابط مورد نظر نیستند و مراکز شهری اغلب فرسوده و خالی از فعالیت شده اند. حومه های شهری فاقد روحیه شهری و به شدت متکی بر اتومبیل هستند.
تفکیک قاطع کاربری ها بر اثر منطقه بندی متداول الگوی پراکنده و بی رویه توسعه در مناطق شهری و البته به یک شبکه ارتباطی و حمل و نقل طولانی و خسته کننده روزانه است. و مردم بطور روز افزون از یکدیگر جدا می شوند، در اکثر مورد مدیریت شهری تدارک خدمات اجتماعی و تسهیلات برای تهیدستان را به بهای رشد اقتصادی و مدون سازی نادیده می گیرد. الگو های کاربری زمین بر مبنای تفکیک و جداسازی قشرهای مختلف بر حسب درآمد و شغل استوار است و این خود ریشه در توزیع نامتعادل و غیر منصفانه امکانات و موقعیت ها دارد. در مجموع، امروزه اعتقاد بر این است که پایداری در تمامی ابعاد اجتماعی و اقتصادی و تعادل زیست محیطی و ملزوم یکدیگرند. و تحقق هر کدام به تنهایی پایداری محسوب نمی شود. باید توجه داشت که در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، پایداری شهری به حفاظت گرایی صرف در برخورد با سرمایه طبیعی در زیست محیطی نمی پردازد. به بیان دیگر، تنها ایجاد «دژهای پایدار طبیعی» آن هم چه بسا با حذف توده ها و «پریدن به داخل قایق نجات» با خلق محدوده های ممنوعه و انحصاری، به عنوان راه حلی غیر انسانی و غیرا خلاقی مطرود می باشد (صرافی، ۱۰:۱۳۷۹) و بطور کلی ادغام ملاحظات اجتماعی و زیست محیطی خصوصیات بارز و برجسته یک شهر پایدار است.
۲-۹-پایداری و عدالت اجتماعی:
آموزه های دینی ما نقش عدالت و تعادل را تبیین کرده اند، بطوریکه قرار دادن هر چیز در جای مناسب خویش و استفاده کار او پایدار از طبیعت را عدالت و شکران نعمت الهی می دانند. بدین ترتیب هر آنچه در طبیعی وجود دارد به اندازه معین است و در این باره خداوند متعادل در قران کریم می فرماید: «زمین را بگستردیم و در آن کوهها فکندیم و همه چیزهای مناسب در آن رویاندیم. و در انجا برای شمار کسانی که شما روزی دهشان نیستند، لوازم معیشت قرار دادیم، هر چه هست هزینه های ان نزد ماست. و ما آن را جز به اندازه معین نازل می کنیم» (قرآن کریم، آیات، ۱۹، ۲۰، ۲۱ سوره حجر). و این در حالی است که در اندیشه ایرانی هر آنچه که خدا داده است، پاک و دوست داشتنی است، و ارج گذار بر عناصر را، اقرار به عظمت خداوندی و دینداری می داند، هردوت و گزنفون درباره وسواس ایرانیان در پاک نگاهداشتن طبیعت نوشته اند که ایرانیان هیچ چیز آلوده و کثیفی را در آب نمی ریزند و در پاک نگهداشتن خاک و زمین مراقبت می کنند (فرهنگ مهر، دیدی نو از دینی، ۱۳۷۵: ص ۷۰). بنابراین روشن است که نظام هستی و آفرینش بر عدل و توازن و براساس تعادل می باشد.
بر این اساس عدالت اجتماعی در تمام نقاط زمین از اصول اساسی توسعه پایدار است و افراد زیادی از این نظریه طرفداری می کنند. بحث های زیادی درباره تعریف عدالت اجتماعی وجود دارد، اما همگان اتفاق نظر دارند که این امر به سیاست توزیع یا روش های علمی بر می گردد و به تساوی شرایط با امتیازات منفی و مثبت در جامعه منتهی می شود. همچنین عدالت اجتماعی به این دلیل مهم است که شکاف عمیق بین امتیازات مثبت و منفی می تواند نتایج زیان آوری را برای پایداری زیست محیطی به همراه داشته باشد. بطوریکه دیود هاوی عدالت اجتماعی و تعادل زیست محیطی را لازم و ملزم یکدیگر بر می شمارد و تحقیق هیچ یک را بدون آن دیگری ممکن نمی داند. از اینروست که فقر و محرومیت خود ریشه در تنزل زیست محیطی و تخلیه منابع داد (بارنون، ۱۳۷۹: ص ۱۸).
در مجموع پایداری باید به ایجاد جامعه ای مبتنی بر عدالت و برابری بیانجامد و این سوال را همیشه می توان مطرح کرد که پایداری برای چه کسی؟ باید توجه داشت که شهر پایدار باید برای همه افراد اعم از نژاد، فرهنگ، سن، شغل و درآمد یکسان بوده و تنوع اجتماعی و فرهنگی را ترغیب نماید. بنابراین شهر پایدار، شهری است که تنوع در آن وجود داشته باشد و کلیه افراد و گروه ها به خدمات و تسهیلات اساسی دسترسی داشته، ساکنان آن دارای موقعیت ها و فرصت های برابر باشند.
۲-۱۰-خاستگاه بوم –شهر¹ :
ریچارد رجیستر² و تنی چند از دوستاش در سال ۱۹۷۵ در شهر برکلی کالیفرنیا، سازمانی غیر انتفاعی به نام «بوم شناسی شهری» تاسیس کردند که هدف آن «بازسازی تعادل بخش شهرها با طبیعت» بود.
سازمان بوم شناسی شهری از آن زمان تاکنون با شرکت دیگران، «خیابان آرام»³ (یعنی خیابان هایی که با روش های گوناگون از سرعت و میزان رفت و آمد وسایل موتوری می کاهد و در آنها همواره حق تقدم با رهگذران پیاده است) ساخته، بخشی از یک آبگذر را که ۸۰ سال پیش تر پوشانیده شده بود احیا کرده، احکامی را درباره انرژی، به مراحل تصویب رسانیده. یک خط اتوبوس را، انداخته، باعث رواج بدیل هایی چون دوچرخه سورای و پیاده روی بجای استفاده از خودرو شده،
.Ecocity1
۲٫ Richard register ³.Slows treet.
ساخت بزرگراه را به تعوی انداخته و چند کنفرانس نیز درباره چنین موضوعاتی برگزار کرده است. رجیستر در سال ۱۹۸۷ در کتاب خود با نام «شهر – بوم برکلی» به تشریح دیدگاه خود در این باره که چگونه برکلی را مطابق با ویژگی های بوم شناختی اش طی دهه های آینده می توان بازسازی کرد پرداخته است. انتشار تشدید جدید سازمان به نام «بوم شناسی شهری» و کتاب یاد شده، نیروی فزاینده ای به سازمان داد. قدرت سازمان پس از بر پایی اولین کنفرانس جهانی شهر – بوم در سال ۱۹۹۰ در شهر برکلیافزونتر شد. در این کنفرانس، ۷۰۰ نفر از سراسر جهان گردهم آمدند تا درباره مسائل شهری بحث کنند و برای شکل دادن دوباره به شهرها مطابق با اصول بوم شناسی، طرح هایی بیانه سفید، کنفرانس دوم و سوم به ترتیب در ۱۹۹۲ در آدلاید، استرالیا و در ۱۹۹۶ در سنگال برگزار شد (رزلند، ۱۳۷۷: ۸۹).
«دیوید انگویت» یکی از دوستداران استرالیایی محیط زیست، کمی پیش از برگزاری اولین کنفرانس شهر – بوم، کتابی به نام «به سوی شهر – بوم» منتشر کرد که بعدها در آمریکای شمالی با نام «شهرهای مان را از نو بسازیم» انتشار یافت. به نظر انگویت، شهر اختراعی است که مبادله را به حداکثر و سفر را به حداقل برساند» مراد الو از مبادله همه گونه مبادله است: پول، کالا، افکار، عقاید و احساسات و اطلاعات وراثتی، او شهر بور را چنان جایی تصویر می کند که مردم در آن پیاده و یا دوچرخه یا وسایل عمومی، رفت و آمد می کنند و بدون بیمه از هوای مسموم و راه بندان آزادانه به مبادله می پردازند سازمان بوم شناسی شهری اکنون ۲۰ ساله شده است و رسالت خود را ساختن «شهرهای بوم دوست» می داند که اصول دهگانه زیر در آنها رعایت شده باشد: (همان: ۹۰) .
– تجدیدنظر در اولویت های کاربری زمین به منظور ایجاد جماعت های کوچک و محدود، متنوع، سبز، امن، خوشایند و جماعت های چند کاره نزدیک به گروه ها و سایر تاسیسات شبکه حمل و نقل.
– تجدید نظر در اولویت های شبکه حمل و نقل با تکیه بر اصل «نزدیک ترین دسترسی»
– مرمت و استفاده دوباره از فضاهای شهری تخریب شده، به ویژه مهرها، خطوط سلامتی، پستی و بلندی اطراف شهر
– ایجاد خانه های آبرومند، ارزان، محکم، راحت، که گروه های مختلف قومی و درآمدی را در خود جای دهد.
– پیشبرد عدالت اجتماعی و ایجاد فرصت برای زنان، اقلیت های قومی و از کار افتادگان
– تقویت کشاورزی محلی، حراج های فضای سبز شهری و زراعت کوچک شهری
– پیشبرد بازیافت، فن آوری متبکرانه مناسب، صرفه جویی در استفاده از منابع انرژی و همزمان با آنها کاهش آلودگی ها و پس ماندهای خطرناک.
– همکاری با صاحبان شرکت ها برای ترویج فعالیت های اقتصادی بوم دوستانه و جلوگیری از افزایش پس ماندها و آلودگی ها و تولید و استفاده از مواد خطرناک.
– ترویج ساده زیستی داوطلبانه و تخطئه مصرف انبوه کالاهای مادی
– افزایش معلومات مردم درباره ویژگی های زیست منطقه، از طریق طرح های آموزشی و اجرایی که هشیاری و حساسیت عمومی را نسبت به محیط زیست و زندگی در شرایط توسعه پایدار بیافراید.
۲-۱۱-مفهوم بوم شهر پایدار:
مفهوم بوم شهر بر ارتباط طبیعی توسعه شهر با اکولوژی آن اتکا دارد. به این معنی که توسعه و رشد و تحول شهر، ضرورتاً به ماهیت طبیعی آن وابسته است. مفهوم بوم شهر، در برابر شهر نوگرا قرار می گیرد. از ویژگی های شهر نوگرا، حجم زیاد ورودی به شهر در برابر زیاد خروجی از شهر، بدون ملاحظات بومی و طبیعی آن است. مراد از بوم شهر، ایجاد شهری با ورودی کمتر از مصالح و مواد خروجی کمتر از مواد زائد و ضایعات و آلودگی هاست (ترمز، ۱۳۷۶: ۱۸۰).
بر این اساس، در بوم شهر، نوسازی بر پایه ملاظات بوم شناختی است و بوم شهر پایدار، تنها بر پایه مراعات بوم شناختی پایدار می ماند. توسعه بوم شهر پایدار بر کاهش تراکم، کاهش ضایعات و بازیافت آن، کاهش آلودگی صنعتی، بهبود کارایی انرژی، حفاظت از فضای سبز و نظایر اینها تاکید دارد. مفهوم بوشهر پایدار، راهبردی و از طرفی چند منظوره است و پایداری فقط یکی از اهداف آن می باشد.
بوم شهر پایدار باید دارای خصوصیاتی چون زیبایی، راحتی، آسایش و قابلیت دسترسی باشد، چرا که اگر بر خصوصیت «پایداری» شهر بیش از حد تاکید شود شهر تبدیل به مکانی ملال آور می شود، تراکم مسکونی بسیار بالا خواهد بود و فضاهای شخصی محدود خواهد شد و … بنابراین این راهبرد، متفاوت از الگوی کلاسیک شهرسازی است. یعنی آنجا که شهرسازی سنتی نگاه یک بعدی دارد» بجای تنها در نظر گرفتن کارکردهایی به مکان های شهری، جریان هایی مانند آب انرژی، حمل و نقل و مانند اینها، برحسب زمینه های مساعد برنامه ریزی بوم شناختی (اکولوژیکی) در نظر گرفته می شود. لذا در بوم شهر پایدار از طراحی فضای کالبدی بدون آنکه سایر احداث شهری فراموش شود صحبت به میان می آید. در مجموع طراحی و تداوم حیات شهر بدون سازگاری با بوم سازگان محیط زیست امکان پذیر نیست، شهر پایدار شهری است که ظرفیت بار بوم شناختی آن افزایش نمی یابد، لذا در طراحی و توسعه پایدار، باید در زمینه جست جوی فضای شهری بیشتر و مناسبتر و همچنین ظرفیت پذیری زیست محیطی بیشتر صورت بگیرد. چنین شهری «بوم شهر پایدار»¹ نامیده می شودوو نهایتاً بوم شهر پایدار سکونتگاهی بوم شناختی است که با
.Sustainable ecopolis¹
ملاحظات زیست محیطی سازگاراست و تداوم و پایداری آن در بستر بوم شناختی امکان پذیر است.
۲-۱۲- اطلاعات بندر عباس:
۲-۱۲-۱- تاریخچه بندر عباس:
در قرن چهارم هجری در حوالی بندرعباس فعلی، بندر و روستای کوچکی بنام «سورو» وجود داشت که جغرافیا نویسان قرن چهارم هجری قمری از آن نام برده اند، برخی معتقدند «شهرو» که اصطخری به عنوان «دهی کوچک بر کنار دریا» از آن نام برده، همان بندر «سورو» است.
این بندر در سال ۹۲۴ هجری قمری «بندر جرون» خوانده می شد و دهکده ای کوچک بود و در رو به روی سواحل شمالی جزیره پر اهمیت «هورموز» آن روزگار، قرار داشت. در سال ۱۵۱۴، پرتغالی ها این دهکده کوچک را برای پیاده شدن، و بارگیری اجناس از خشکی انتخاب کردن، به دلیل خرچنگ زیادی که در ساحل این بندر وجود داشت. نام آن را «بندر کامارااو» یا «کامبارائو» یعنی بندر خرچنگ گذاشتند. نام متداول بعدی یعنی «گمبرون» یا «گامبرون» به احتمال زیاد از لغت پرتغالی«گامارائو» اقتباس شده است.
در سال ۱۶۲۲ میلادی شاه عباس توانست با کمک انگلیسی ها دست پرتغالی ها را از این بندر کوتاه کند. به افتخار این پیروزی «بندر گمبرون» به «بندر عباس» تغییر نام داد. تا قبل از سال ۱۶۵۰ میلادی (۱۰۷۰ هجری قمری) بندر عباس حصار نداشت، ولی از این زمان دور شهر را محصور کردند و بر امنیت آن افزده شد. انگلیسی ها و هلندی ها در بندر عباس تجارتخانه، و در کنار دریا عمارت زیبایی بنا کردند. در این بندر لنگرگاه مناسبی وجود داشت. لذا اکثر کشتی های بزرگ که از هند برای ایران و عثمانی و سایر نقاط کالا حمل می کردند در این بندر لنگر می انداختند.
هلندی ها در سال ۱۱۱۰ هجری قمری (۱۶۹۸ میلادی) با کسب اجازه از دولت ایران، شهر تازه ای با بافت و معماری ویژه، در وسط شهر بندرعباس بنا نمودند (عمارت کلاه فرنگی در همین ایام بنا شده است). در نیمه نخست قرن هفدهم، نمایندگان کمپانی هند شرقی سعی کردند بندرعباس را به پایگاه اصلی خود در خلیج فارس تبدیل کنند. به همین لحاظ، مرکز کمپانی هند شرقی در بندر عباس مستقر گردید. ناوهای نظامی کمپانی هند شرقی نیز در آب های نزدیک بندر عباس پهلو گرفتند. این شرکت در سال ۱۷۵۹ به علت متشنج شدن اوضاع و بمباران تاسیسات تجاری انگلیسی ها در بندرعباس، مرکز تجارت خود را از این بندر به بندر بصره منتقل کرد. این امر بیش از پیش، شرایط انحطاط بندر عباس را فراهم کرد. بعد از ظهور نادرشاه، بندر بوشهر قمر ناوگان ایران شد و بندر عباس و توابع آن طبق قبرارداد به سلطان مسقط به اجاره واگذار شد. در پی شورش سال ۱۸۶۸ میلادی در مسقط، این امتیاز لغو شد و شهر بندر عباس و توابع آن دوباره به تصرف کامل دولت ایران درآمد. پس از پیروزی نهضت مشروطه و تصویب قانون ایالات و ولایات، بندر عباس و توابع آن جزء محدوده ایالت فارس قرار گرفت و سپس در محدوده اختیارات حاکم کرمان درآمد.
در تقسیمات فعلی کشوری شهر بندر عباس مرکز استان هرمزگان است. این شهر یکی از مهمترین مراکز استراتژیکی و تجاری ایران در جوار خلیج فارس و دریای عمان است. بار انداز شهید رجایی، اسکله عظیمی است که بخش وسیعی از مبادله کالاهای تجاری بین ایران و دیگر کشورها از طریق آن صورت می گیرد. بندر عباس از طریق راه های دریایی، راه آهن، جاده های ترانزیتی درجه یک و از طریق هوا به کلیه مناطق داخلی و دیگر کشورهای جهان مرتبط است(مجموعه راهنمای جهانگردی ایران ۲۶،۵۴:۱۳۷۷).
۲-۱۲-۲-موقعیت جغرافیایی و وسعت:
شهرستان بندر عباس در شمال تنگه هرمز قرار دارد. وسعت آن۲۷۳۱۶ کیلومتر مربع است. این شهرستان از سمت شمال به شهرستان حاجی آباد و از سمت شرق به شهرستانهای میناب و رودان ازغرب به شهرستان بندر لنگه و از جنوب به خلیج فارس و جزیره قشم محدود می باشد.شهر بندر عباس مرکز شهرستان بندر عباس است. وسعت این شهر که در ساحل خلیج فارس واقع شده است حدود ۴۵ کیلومتر مربع و ارتفاع آن از سطح دریا ۱۰ متر می باشد.نزدیکترین شهر به بندرعباس شهر قشم(مرکز جزیره قشم) با حدود ۲۸ کیلومتر می باشد. فاصله بندر عباستا تهران ۱۳۳۳ کیلومتر می باشد.
۲-۱۲-۳-آب و هوا:
آب و هوای این شهر گرم ومرطوب است. فصل تابستان در این شهر نزدیک ۹ ماه از سال ادامه داردبعضی از آثار باستانی، مساجد و بقاع قدیمی شهرستان بندرعباس عبارتند از:
۱ – عمارت کلاه فرنگی این ساختمان توسط هلندیها در سال ۱۱۱۰ هجری قمری ساخته شده و قلعه ای با ۱۶ برج و ۳ دروازه بوده که بعنوان اداره گمرک استفاده می شده است.
جهت دانلود متن کامل پایان نامه به سایت azarim.ir مراجعه نمایید.
حمام گله داری این حمام از پنج گنبد بزرگ و کوچک ساخته شده و به حمام شاه عباس نیز معروف است.
۳- معبد هندوها معبد هندوها در سال ۱۳۱۰ توسط هندوهای ساکن بندرعباس به سبک معماری هندی و توسط معماران هلندی بنا شده و در حال حاضر به عنوان موزه تاریخی استفاده می شود. این معبد در مرکز شهر و در خیابان امام خمینی واقع شده است.
۴- مسجد ناصری که در سال ۱۳۰۴ هجری قمری ساخته شده است.
۵- مسجد صحراباغی این مسجد در سال ۱۳۱۰ هجری قمری بنا شده است.
۶- مسجد گله داری تاریخ ساخت آن مربوط به ۱۲۹۶ هجری قمری می باشد.
۷- مسجد جامع در سال ۱۱۷۵ هجری قمری بنا شده است.
۸- آرامگاه امام زاده سیدمظفر این آرامگاه از زیارتگاه های عمده استان محسوب می شود و در بلوار امام خمینی واقع است.
۹- مجموعه برکه های سنتی این برکه ها که تاریخ بناء آنها به دوره صفویه باز می گردد در بندرعباس قرار دارند .
۲-۱۲-۴-ویژگیهای طبیعی:
استان هرمزگان ، از نظر پستی و بلندی و ناهمواری ها ، به دو قسمت تقسیم می شود:
۱- مناطق کوهستانی که بخش مهمی ازناحیه ی شمالی تنگه ی هرمز و قسمت شمال و مشرق میناب ( بشاگرد) را تشکیل می دهد. کوههای استان در حقیقت ، دنباله ی کوههای زاگرس اند که به تدریج از شمال به جنوب از ارتفاع آنها کاسته شده و به تپه های آهکی ، گچی و نمکی تبدیل می شوند . از کوههای بلند این استان می توان به کوه فارغان در شمال بندرعباس با ارتفاع۳۲۶۷ متر، کوه شب با بلندی ۲۶۸۱ متر در شمال شرق شهرستان بندرلنگه ، کوه گنو با ۲۴۴۷ متربلندی در شمال بندرعباس و کوه بشاگرد در شمال شهرستان میناب اشاره کرد.
۲- ناحیه ی پست کناره یا جلگه که در تمام طول ساحل به موازات خلیج فارس و دریای عمان گسترده شده است.
۲-۱۲-۵-خلیج فارس:
خلیج فارس با مساحت حدود ۲۴۰۰۰۰ کیلومترمربع، درجنوب ایران واقع شده و طول آن از دهانه تنگه هرمز تا اروند رود حدود۱۲۵۹ کیلومتراست. کم عرض ترین قسمت آن ۱۸۵ کیلومتر و طویلترین قسمت آن ۳۵۰ کیلومتر است.عمیق نقطه ی آن نیزدر۱۵کیلومتری جنوب تنب بزرگ واقع شده و عمق آن ۹۳ متر است . خلیج فارس به علت دارا بودن منابع عظیم نفتی و منابع غذایی فراوان و صید مروارید ، یکی از مناطق استراتژیک جهان به حساب می آید.
۲-۱۲-۶-تنگه هرمز:
این تنگه با ۵۵ کیلومتر عرض و ۱۲۸ متر عمق ، ارتباط نزدیک به هزار کیلومتر راه آبی جنوبی کشور را به آبهای آزاد جهان از طریق دریای عمان امکان پذیر می سازد و از این لحاظ ، از موقعیت جغرافیایی خاصی برخوردار است. استان هرمزگان به ویژه بندرعباس کیش ، قشم و لنگه چون در حاشیه خلیج فارس و در همسایگی تنگه هرمز قرار دارد، از نظر اقتصادی ، سیاسی ، فرهنگی ، و اجتماعی دارای اهمیت بسیار است از این رو همیشه مورد توجه و طمع استعمار گران بوده است .امروزه از تنگه هرمز به عنوان گلوگاه اقتصادی ایران یاد می شود.
۲-۱۲-۷-آب و هوای هرمزگان:
اکثر مناطق استان هرمزگان دارای دو فصل ، گرمای طولانی و زمستان های کوتاه و معتدل است. فصل گرما همراه با شرجی ۹ ماهه که درماه تیر و مرداد به اوج خود می رسد و فصل معتدل سه ماهه که از اوایل آذرماه شروع می شود تا اسفند ماه ادامه می یابد.
۲-۱۱-۸-ویژگی های اجتماعی :
جمعیت استان هرمزگان براساس آمارسال ۱۳۹۰ بالغ بر ۱۱۹۸۲۰۰ نفر بوده که ازاین تعداد ۶۸۱۳۶۸ نفر در روستاها و ۵۱۶۸۲۲ نفر در شهرهای استان سکونت دارند .
