جدول(۱-۲) هزینه‌های تولید بیودیزل پسماند خوراکی[۱] ۶
جدول(۲-۱) ساختار شیمیایی اسیدهای چرب متداول. [۲] ۱۰
جدول(۲-۲) خواص روغن‌های گیاهی. [۲] ۱۱
جدول(۲-۳) خواص بیودیزل از روغن‌های مختلف [۲] ۱۶
جدول(۲-۴) استاندارد ASTM D6751 برای بیودیزل B100 17

جدول(۲-۵) تاخیر اشتعال و پیک فشار و پیک نرخ گرما برای سه نمونه بیودیزل [۱۶] ۲۳
جدول(۳-۱) اسیدهای چرب تشکیل دهنده روغن آفتاب‌گردان [۲۶] ۳۵
جدول(۳-۲) اسیدهای چرب تشکیل دهنده روغن پسماند خوراکی [۲۷] ۳۵
جدول(۳-۳) خواص بیودیزل پسماند خوراکی ۳۷
جدول(۳-۴) مشخصات فنی موتور MT 4.244 40
جدول(۳-۵) دقت پارامترهای اندازه گیری شده توسط دینامومتر ۴۱
جدول(۳-۶) دقت پارامترهای اندازه گیری شده توسط آنالایزر AVL DiCOM 4000 43
جدول(۳-۷) ماتریس آزمایش ۴۵
جدول(۳-۸) گشتاور خروجی موتور در سه بار تکرار در دور RPM1200 و بار %۱۰۰ ۴۶
جدول(۳-۹) ناکس خروجی موتور در سه بار تکرار در دور RPM1200 و بار %۱۰۰ ۴۶
جدول(۳-۱۰) دوده خروجی موتور در سه بار تکرار در دور RPM1200 و بار %۱۰۰ ۴۶
مقدمه
مقدمه
رشد روز افزون استفاده از منابع فسیلی و محدودیت این منابع باعث افزایش قیمت این ماده ارزشمند و تبدیل آن به یک کالای استراتژیک اقتصادی شده است. اگر مشکلات زیست محیطی و گرم شدن کره زمین به خاطر آلایندگی حاصل از گازهای گلخانه‌ای را نیز به آن بیافزایم، اهمیت یافتن جایگزینی را برای رفع نیاز روز افزون جهان به منابع جدید انرژی درمی‌یابیم. این مشکل در چند دهه اخیر نه‌تنها گریبان‌گیر واردکنندگان نفت بوده بلکه برای کشورهای نفت خیزی چون ایران نیز که با مشکلات گوناگون در زمینه تهیه سوخت رو به رو هستند، هم مسأله ساز شده است.
تاکنون مهمترین و معمول ترین سوخت جهت استفاده در سرویس‌های حمل و نقل، در بسیاری از کشورهای جهان بنزین و گازوئیل بوده است. اتومبیل‌هایی که بنزین یا گازوئیل را به عنوان سوخت مصرف می‌کنند موجب انتشار مواد مضر و آلاینده با ترکیبات شیمیایی پیچیده می‌شوند که خود، سبب تولید اوزون تروپسفری (اوزون در سطح زمین) می‌شوند. با آنکه تمهیدات مختلف جهت کاهش آلودگی از معاینه فنی خودورها گرفته تا نصب سیستم‌های کنترل انتشار آلاینده در اگزوز خودروها که در کشورهای پیشرفته بکار گرفته شده، اما این برنامه‌ها در شهرهای بزرگ تولید اوزون و سایر آلاینده‌ها را به طور چشم‌گیری کاهش نداده است.
سوخت‌های پاک دارای خواص فیزیکی و شیمیایی ذاتی هستند که آنها را پاک‌تر از بنزین و دیزل با ساختار و ترکیبات فعلی در عمل احتراق، می کند. به‌طور کلی این سوخت‌ها حین احتراق، هیدروکربن(نسوخته) کمتری تولید کرده و مواد منتشر شده حاصل از احتراق آنها دارای فعالیت شیمیایی کمتر برای تشکیل اوزون و مواد سمی دیگر می‌باشند. استفاده از سوخت‌های جایگزین، شدت افزایش و دی‌اکسیدکربن را که سبب گرم شدن کره زمین می‌شود نیز کاهش می‌دهد. دانشمندان و محققان بسیاری به منظور جایگزین سوخت‌های مناسب‌تر آزمایش‌ها و تحقیقیات فراوان انجام دادند. از جمله جایگزین‌هایی که می توان از آنها در موتورهای احتراق تراکمی استفاده کرد، استر روغن‌های گیاهی یا بیودیزل‌ها است. از آنجا که روغن‌های گیاهی گران‌قیمت هستند، سبب می‌شوند که بیودیزل‌های تولید شده از منابع گیاهی گرانتر از سوخت دیزل معمولی شوند. از این‌رو یافتن روغن‌های گیاهی غیر خوراکی و استفاده از روغن‌های پسماند خوراکی جهت تولید بیودیزل می‌تواند از قیمت نهایی آنها بکاهد و باعث شود که تولید آنها از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه باشد.
شرح موضوع
در این پژوهش، هدف، تأثیر ترکیب بیودیزل پسماند خوراکی به همراه دیزل معمولی بر عملکرد و آلایندگی موتور احتراق تراکمی‌ است. برای نیل به هدف فوق در قدم اول تهیه بیودیزل از دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس تهران و انتقال آن به مرکز تحقیقات موتور شرکت تراکتورسازی تبریز بود. سوخت در نسبت‌های ترکیبی متفاوت با دیزل در مرکز تحقیقات موتور شرکت تراکتورسازی تبریز بر روی موتور دیزل MT4.244 مورد آزمایش قرار گرفت که نتایج آزمایش‌ها پس از سه بار تکرار و گرفتن میانگین در فصل‌های آتی تحلیل و بررسی می‌گردد.
اهمیت موضوع
در دهه ۱۹۸۰، شواهد علمی نشان دادند که انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از فعالیتهای انسانی خطراتی برای آب و هوای جهان ایجاد می‌کند و به این ترتیب افکار عمومی به ایجاد کنفرانس‌های بین‌المللی دوره‌ای و تشکیل پیمان نامه‌ای برای حل این مسأله‌ سوق پیدا کرد. دولت‌ها برای انعکاس افکار عمومی یکسری کنفرانس بین المللی برگزارکردند و خواهان تنظیم قراردادی بین‌المللی برای بررسی این مسأله شدند. در سال ۱۹۹۰ مجمع عمومی‌سازمان ملل متحد کمیته مذاکرات بین الدول (INC) را جهت تدوین کنوانسیون تغییر آب و هوا (UNFCCC) تشکیل داد.
کمیته مذاکرات، پیش نویس کنوانسیون را تهیه کرد و این پیش نویس در ۹ ماه مه ۱۹۹۲ در مقر سازمان ملل در نیویورک تصویب شد. دولتها با پذیرش کنوانسیون تغییر آب و هوای سازمان ملل در سال ۱۹۹۲، این کنوانسیون را به عنوان سکوی پرتابی برای اقدامات اساسی تر در آینده مورد توجه قرار دادند. در پاسخ به تغییرات ناشی از شناخت علمی و خواست سیاسی، کنوانسیون امکان پذیرش تعهدات اضافی را از طریق بازنگری، بحث و تبادل نظر فراهم می‌سازد.
اولین بازنگری در مورد کفایت تعهدات کشورهای توسعه یافته که در COP1 بر ضرورت آن تاکید شده بود، در سال ۱۹۹۵ در برلین انجام شد. هیئتهای حاضر به این نتیجه رسیدند که تعهدات کشورهای توسعه‌یافته برای کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای آنها در سال ۲۰۰۰ به سطح موجود در سال ۱۹۹۰ با هدف درازمدت کنوانسیون برای جلوگیری از تداخل ضایعات خطرناک ناشی از فعالیت‌‎های انسانی با سیستم آب و هوایی، تناسب ندارد.
وزراء و مقامات اجرائی همراه با پذیرش توافقنامه برلین و آغاز دور جدید مذاکرات برای تقویت تعهدات کشورهای توسعه‌یافته، تعهدات جدیدی را پذیرفتند. گروه ویژه اینکار که در توافقتنامه برلین برای تهیه پیش نویس پروتکل تشکیل شده بود، بعد از ۸ جلسه این پروتکل را به COP3 ارسال کرد.
در کنفرانسی که به میزبانی کشور ژاپن در شهر کیوتو در دسامبر ۱۹۹۷ برگزار شد،‌ حدود ۱۰ هزار نفر شرکت داشتند. یکی از نتایج مثبت این کنفرانس پذیرش پروتکل جدیدی بود که به موجب آن کشورهای صنعتی متعهد می‌شدند که میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را تا سالهای ۲۰۱۲-۲۰۰۸ به میزان ۵% زیر میزان انتشار در سال ۱۹۹۰ کاهش ‌دهند. با اطمینان می‌توان گفت که این تعهد اجباری و قانونی، منحنی بالارونده انتشار گازهای گلخانه‌ای کشورهای صنعتی را که در ۱۵۰ سال گذشته روند صعودی داشته است، به تدریج معکوس خواهد کرد.
پروتکل کیوتو در ۱۶ مارس سال ۱۹۹۸ جهت امضاء اعضا آماده شد. این پروتکل ۹۰ روز پس از تصویب حداقل ۵۵ هیئت عضو کنوانسیون، قابل اجراء ‌بود، مشروط بر اینکه میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای این ۵۵ عضو از ۵۵% کل گازهای گلخانه‌‌ای منتشر شده در سال ۱۹۹۰ توسط کشورهای صنعتی بیشتر باشد. همچنین اعضاء کنوانسیون تغییر آب و هوا به اجرای تعهدات خود در برابر کنوانسیون و آمادگی برای اجرای پروتکل در آینده، ادامه خواهند‌داد.
بر اساس پروتکل کیوتو، اعضای پیوست ۱ کنوانسیون ( کشورهای پیشرفته ) برای انجام تعهد کاهش مقدار انتشار و نیز به منظور ارتقاء توسعه پایدار،باید در مواردی تلاش می‌کردند که یکی از آن موارد اجرا و یا تشریح بیشتر سیاستها و اقدامات طبق شرایط ملی خود، مانند افزایش کارآیی انرژی در بخش‌های مربوط به اقتصاد ملی، محافظت و افزایش چاهک‌ها و انباره‌های گازهای گلخانه‌‌ای، ترغیب شکل‌های پایدار کشاورزی، تحقیق، توسعه و گسترش استفاده از انواع تجدید پذیر انرژی و همکاری با سایر اعضا، زمینه انجام تعهدات کاهش انتشار و ترویج توسعه پایدار را فراهم نمایند. از سوی دیگر استاندارد‌های آلایندگی نظیر یورو شرکت‌ها و کارخانجات تولید خودرو را ملزم به کاهش آلایندگی خروجی از موتورها می‌کند. با توجه به مطالب فوق در خصوص کاهش گاز‌های گلخانه‌ای و نیاز به منابع تجدید پذیر و همچنین قوانین آلایندگی سخت گیرانه اهمیت موضوع به وضوح مشخص می‌شود.
استانداردهای آلایندگی برای موتورهای دیزل سواری برحسب g/km ]1[